حسام‌الدین مقامی‌کیا می‌گوید: ملاحظات نوشتن طنز در دوران کرونا با دوره غیرکرونا خیلی فرقی نمی‌کند، زیرا کلیاتی وجود دارد و چیزهایی است که مردم به آن‌ها حساس هستند و نمی‌شود با آن‌ها شوخی کرد؛ مثلا عرف و شرع.
این طنزپرداز در گفت‌وگو با ایسنا، درباره ضرورت و مشکلات نوشتن طنز برای کرونا، با بیان این مطلب اظهار کرد: چیز خاصی وجود ندارد که بگوییم حالا چون کرونا است باید این‌ها را رعایت کنیم. درباره مسائل اجتماعی هم اگر بخشی از ماجرای کرونا را که تلفات جانی است، درنظر بگیریم، طبعا این موضوع ناراحت‌کننده است و جای شوخی ندارد. اما اگر کادر پزشکی در این دوران می‌رقصد، کسی نمی‌گوید چرا شادی می‌کنید.
او افزود: همه این‌ها دلایل مختلفی دارد و به عکس‌العمل جامعه نسبت به اتفاقات برمی‌گردد؛ مثلا اگر هواپیما سقوط می‌کند و یا اتفاقی برایش می‌افتد ممکن است دو روز عزای عمومی داشته باشیم و جامعه شوکه باشد، اما الان با وجود این‌که هزاران نفر جان خود را از دست داده‌اند، جامعه در جو فضای عزای عمومی نرفته و بیشتر نگرانی وجود دارد. البته عده زیادی عزادار شدند اما جو عمومی جامعه به‌گونه‌ای نیست که شوخی را برنتابد. بنابراین نوشتن طنز به جو عمومی جامعه برمی‌گردد، طنزنویس هم روحیه عمومی جامعه را درک می‌کند و متناسب با آن طنز می‌نویسد.
مقامی‌کیا سپس درباره ماندگاری طنزهای کرونایی، گفت: هرچقدر وابستگی زمانی و مکانی و حتی زبانی را از طنز بگیریم، عمرش بیشتر میشود. اما مسئله این است که لزوما طنز قشنگ‌تر یا فاخرتری نخواهد بود، فقط به طول عمرش کمک می‌کند. البته طنز جذاب ممکن است سال‌ها بماند. طنزها را به صورت موضوعی رصد نکرده‌ام، اما کرونا موضوع جهانگیری است و در سال‌های دور هم با یک ارجاع ساده آدم‌ها آن را به یاد خواهند آورد. سال‌ها پیش طنزی درباره گران شدن مرغ نوشته شده است، اما اگر الان آن شعر طنز را بخوانید، خیلی جذاب است. موضوعش موضوع روز نیست، اما این طنز به قدری درست است که هنوز هم باقی مانده و وقتی الان هم می‌شنویم خنده‌دار و جالب است.
او درباره رو آوردن مردم به طنز و جوک برای موضوعات مختلف از جمله کرونا، گفت: به‌نظرم این رفتار، رفتار ارادی‌ای نیست که بگوییم حالا که اوضاع خیط است، سراغ طنز برویم تا آرام شویم. احتمالا این موضوع رفتار اجتماعی ریشه‌ای باشد که نمی‌توان گفت دلیلش کاستن از بار غم و استرس است. ممکن است فقط یک عادت تاریخی برای ما به‌جود آمده باشد. مثلا ما به عنوان شهروند کاری از دست‌مان بر نمی‌آید، بنابراین تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که جوک بسازیم و شوخی کنیم که این موضوع در درازمدت در ناخودآگاه مردم رفته است. شاید آدم‌ها نمی‌دانند برای چه شوخی می‌کنند. بخشی از این ماجرا به شوخ‌طبعی ما برمی‌گردد و بخش‌های دیگر ممکن است خیلی ریشه‌ای و قابل مطالعه باشد.
این طنزپرداز در پایان درباره این‌که برای کرونا طنزی هم نوشته است، گفت: من روزهای اول همه‌گیری کرونا یک شعر طنز نوشتم و می‌خواستم ادامه بدهم که ندادم. این شعر را در صفحه شخصی‌ام گذاشته‌ام. مضمونش نیز بخشی از نامه یک مقام مسئول به مافوقش بود که شرایط کرونا به چه شکل است، در واقع ادبیات مسئولین امروزی ما بود.
انتهای پیام
منبع: ایسنا