در مقایسه با سال‌ها پیش که موزه‌ها از سر شرمساری و حتی نگرانی از فاش شدن شکاف‌های امنیتی در برخی مواقع سرقت آثار را گزارش نمی‌کردند، در سال‌های اخیر عملکرد بهتری در مشخص کردن آثار ربوده‌شده داشته‌اند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیویورک‌تایمز، آیا موزه‌ها باید در مورد آثار ربوده‌شده به عموم مردم اطلاع‌رسانی کنند؟
دو تکه از جنس طلا و نقره یک زره رنسانس ایتالیایی که در سال ۱۹۸۳ از موزه لوور دزدیده شده بود امسال در مجموعه خصوصی یک خانواده در فرانسه کشف شد. این آثار به روشی کشف شدند که اغلب آثار ربوده‌شده کشف می‌شوند: یک کارشناس این آثار را با اطلاعات آنلاین موجود درباره آثار گم‌شده و ربوده‌شده تطبیق داد.
اما دورانی بود که موزه‌ها از ارائه اطلاعات درباره آثار به سرقت‌رفته امتناع می‌کردند چراکه نگران بودند این اطلاعات نقاط ضعف امنیتی‌شان را آشکار کند و به دنبال آن سایر موسسات تمایل کمتری به امانت دادن آثارشان پیدا کنند یا سارقان بیشتر برای سرقت از این موزه‌ها تمایل پیدا کنند.
کارشناسان معتقدند امتناع از اطلاع‌رسانی درباره سرقت‌ها بخصوص ربوده شدن آثار هنری از انبارها باعث شده موزه‌ها نتوانند این آثار را بازیابی کنند.
«فیلیپ مالگورس» مدیر میراث هنری موزه لوور می‌گوید زمانی که دهه‌ها پیش کار کردن در موزه‌ها را آغاز کرده بود داستان‌هایی درباره گزارش نشدن آثار ربوده‌شده و ناپدیدشده شنیده بود.
«مالگورس» می‌گوید: «هدف ما حفاظت از آثار برای آیندگان و مردم است… زمانی که ما در انجام این کار شکست می‌خوریم، زمانی که یک اثر ربوده می‌شود، این یک تجربه بسیار دردناک است که سبب شد برخی از موزه‌ها در گذشته حتی به پلیس درباره این اتفاقات گزارش ندهند چراکه حس شرمساری داشتند.»
به گفته «مالگورس» زمانی که آن زره که از بسیاری از آثار «لوور» کمتر شناخته‌شده‌تر است ربوده شده بود او اطمینان داشت این اثر پیدا خواهد شد چراکه نام آن در بین اطلاعات آثار هنری مسروقه فرانسه قرار گرفته بود.
چندی پیش یکی از روزنامه‌های اسپانیایی اعلام کرد کتابخانه ملی اسپانیا در سال ۲۰۱۴ متوجه شده بود یکی از آثارش یعنی یک کتاب قرن هفدهمی با یک نسخه تقلبی از آن جایگزین شده اما تا چهار سال بعد که گروهی از محققان برای امانت گرفتن این اثر درخواست کرده بودند ناپدید شدن این کتاب را به پلیس گزارش نکرده بود.
با این‌که به سرقت رفتن یک اثر که به نمایش گذاشته شده است مشخص می‌شود اما گاهی اوقات مسوولان موزه‌ها پس از چندین سال متوجه می‌شوند یک اثر از انبار ربوده شده است.
«تیم کارپنتر» یکی از ماموران اف. بی. آی. در بخش جرایم هنری می‌گوید: «گاهی اوقات زمانی که در حال بررسی فهرست اموال هستند متوجه می‌شوند یکی از آثار ۱۰ یا ۱۵ سال پیش ربوده شده است… می‌توانید تصور کنید ردیابی یک جرم که ۱۵ سال پیش رخ داده است تا چه حد می‌تواند دشوار باشد.»
بررسی جامع فهرست اموال یک موزه همچون موزه هنر متروپولیتن که صدها هزار اثر را نگهداری می‌کند یک پروژه زمان‌بر و پرهزینه است اما ضعف در ثبت اطلاعات می‌تواند روند تحقیقات درباره سرقت را مختل کند.
در یکی از پرونده‌های سرقت، یک موزه بزرگ پس از ۱۵ تا ۲۰ سال بعد متوجه شده بود آثاری به سرقت رفته است. مسوولان از محل جدید این آثار مطلع بودند اما نمی‌توانستند آن‌ها را پس بگیرند چراکه مدرکی وجود نداشت که نشان دهد این آثار به موزه تعلق دارند؛ آخرین فهرست اموال دقیق این موزه به دهه ۲۰ میلادی تعلق داشت.
مزایای گزارش کردن یک سرقت مشخص است: مردم می‌توانند در شناسایی اثر مسروقه کمک کنند و فروختن این آثار نیز برای سارقان دشوارتر خواهند بود.
در سال ۲۰۱۱ پس از آن که یک نقاشی منسوب به «رامبرانت» از نمایشگاهی در یک هتل واقع در لس‌آنجلس به سرقت رفت مسوولان یک تصویر از این اثر هنری منتشر کردند. چند روز بعد این نقاشی درحالی که در یک کلیسا رها شده بود کشف شد.
با این حال در مواردی رسانه‌ای نکردن یک سرقت به نفع تحقیقات درباره اثر شده است. در سال ۲۰۱۳ زمانی که سارقان ۲۷ اثر را از یک موزه در رم ربودند پلیس درباره این سرقت صحبت نکرد و در نتیجه اغلب این آثار را کشف کرد.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
