جواد محقق با اشاره به شخصیت «کاریزماتیک» حضرت علی (ع) می‌گوید: از شاعران مسیحی گرفته تا شاعران اهل سنت و اهل شیعه، شاعران جهان از هر تیپ و طیفی برای حضرت علی (ع) شعر دارند و نمی‌شود ایشان را به شاعران شیعی و حتی مذهبی محدود کرد.
این شاعر در گفت‌وگو با ایسنا، درباره کیفیت شعر معاصر در موضوع سیره حضرت علی (ع) و ماه رمضان اظهار کرد: در طول تاریخ اشارات رمضانی در شعر فارسی زیاد بوده، حتی شاعران با ماه رمضان شوخی کرده‌اند و شوخی‌های متعددی هم در شعر گذشته داریم. اما در شعر معاصر به دلیل این‌که شعر معاصر از دوره‌ای در گرو تفکر و اندیشه‌های چپ درآمد و اصولا مباحث و مبانی مذهبی خیلی در آن‌ها کمیاب است مگر توسط شاعرانی که مذهبی بودند و آثارشان به صورت متفرقه در استان‌های مختلف منتشر می‌شد، این‌طور نیست.
او افزود: اما در سال‌های بعد از انقلاب، رویکرد دوباره‌ای نسبت به بعضی رمضان‌سروده‌ها هست که چون مجموعه منسجمی از آن‌ها که جمع‌آوری یا چاپ شده باشد، ندیده‌ام، الان اطلاع خیلی دقیقی از آن‌ها ندارم.
محقق سپس در خصوص شعرهای علوی بیان کرد: شعرهای مربوط به حضرت علی (ع)، بخش عمده‌ای از شعرهای امروز ما چه در سال‌های قبل از انقلاب و چه در سال‌های بعد از انقلاب است. حضرت علی (ع) به دلیل شخصیت کاریزماتیکی که داشتند، همه گروه‌ها، افراد و چهره‌ها را به سمت خود جلب کرده‌اند. از شاعران مسیحی گرفته تا شاعران اهل سنت و اهل شیعه، شاعران جهان از هر تیپ و طیفی برای حضرت علی(ع) شعر دارند و نمی‌شود ایشان را به شاعران شیعی و حتی مذهبی محدود کرد. شخصیت حضرت امیر آن‌قدر بزرگ و فراگیر است که شاعران در کشورهای اسلامی و غیراسلامی نتوانسته‌اند خود را از سایه ایشان برکنار ببینند یا اگر اطلاعی از ایشان دارند نسبت به ایشان علاقه‌مند و عاشق نباشند.
این شاعر با بیان این‌که شعر علوی یکی از غنی‌ترین شاخه‌های شعر فارسی و اسلامی است گفت: اگر بخواهیم شعرهای مربوط به حضرت علی (ع) را جمع کنیم شاید یک کتابخانه بشود که این‌ها شامل زبان‌های مختلف فارسی، عربی و اردو از همه کشورها و بدون توجه به ملیت و زبان و مذهب است. اما شعر با موضوع رمضان در روزگار معاصر خیلی پربار نیست.
جواد محقق درباره بهره‌گیری شاعران از مضامین «نهج‌البلاغه»، با اشاره به این‌که به طور کلی شاعران شعر را بر اساس مطالعات‌شان نمی‌گویند بیان کرد: این‌طور نیست که شاعران کتابی بخوانند و بعد از خواندن آن کتاب شعر بگویند، حال این‌که کتاب «نهج‌البلاغه» باشد یا کتابی دیگر. شاعران بیشتر بر اساس حس‌شان نسبت به آن موضوع یا شخصیت به سرودن شعر می‌پردازند. اگر در آن زمینه مطالعاتی داشته باشند، در محتوای شعرشان اثرگذار است و گاهی ممکن است بخشی از آن خوانده‌ها در شعرها تجلی پیدا کند.
او که معتقد است اطلاعات تاریخی شاعر باید در شعر حل شود، ادامه داد: آفریدن شعر برای شاعر لزوما به این شکل نیست که اگر بخواهد راجع‌به حضرت علی (ع) شعر بگوید برود حتما «نهج‌البلاغه» را بخواند و بعد شعر بگوید. یا این‌که کتابی درباره زندگی ایشان بخواند و بعد شعر بگوید، مگر این‌که از قبل خوانده‌هایی داشته باشد و حالا که حس آفرینش یک شعر را دارد آن خوانده‌ها در عمل به کار او بیاید، وگرنه اگر بخواهد بر اساس خواندن کتاب خاصی باشد گاهی ممکن است در ذوق بزند. در واقع اطلاعات تاریخی شاعر بیشتر مثل نمک یا ادویه‌جات باید در شعر حل شود وگرنه اگر خیلی خودش را در شعر نشان بدهد شاید خیلی خوشایند درنیاید.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
