ایوب دهقانکار در پی درگذشت محمدرضا حکیمی در نوشتاری از این اندیشمند دینی نوشت.
به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی خانه کتاب و ادبیات ایران، متن یادداشت مدیرعامل خانه کتاب و ادبیات ایران به این شرح است:
«محمدرضا حکیمی؛ در جست‌وجوی سرشت عدالت‌خواه دین
عابد و زاهد و صوفی همه طفلان رهند
مرد اگر هست به جز عالم ربانی نیست
استاد محمدرضا حکیمی یکی از مفاخر فرهنگ اسلامی از میان ما رفت. او طی حدود ۶۰ سال حضور مستمر و مؤثر خود یکی از محققان سرشناس عالم تشیع و جهان اسلام بود. او در محضر بزرگانی چون ادیب نیشابوری و آیت‌الله محمدهادی میلانی و شیخ مجتبی قزوینی کسب فیض کرد و در همنشینی با استاد محمدتقی شریعتی مزینانی در راه گسترش حقیقت اسلام در «کانون نشر حقایق اسلامی» گام نهاد. دانش ژرف دینی همراه با ذوق ادبی او موجب شده بود تا در همان نخستین اثر خود «سرود جهش» تا واپسین جلدهای «الحیاة» زبان پرکشش و استوار ادبی در آن نمایان باشد. استاد حکیمی همواره در زهد و پارسایی زندگی کرد و به باورهای توحیدی خود پای‌بند ماند. از عدالت و فقرزدایی گفت و خود نمونه ساده‌زیستی بود.
استاد حکیمی از پیروان مکتب تفکیک بود و در تبیین و شرح این نحله فکری جهد بسیار کرد. حاشیه‌های مبتنی بر روش علمی و مستند به آثار معتبر تاریخی بر بعضی آثار مانند «اسلام در ایران» پطروشفسکی نوشت که نشان از دید نکته‌یاب و روحیه حقیقت‌جوی او است. در کتاب سترگ «الحیاة» مجموعه‌ای از احادیث معتبر را با همکاری برادران خود مرحوم شیخ علی حکیمی و جناب آقای محمد حکیمی فراهم آورد که امروز یکی از منابع درخور حدیث‌پژوهی به شمار می‌آید. او همواره در تحقیقاتش به جلوه‌ای از حقیقت «غدیر» و حقانیت امیرمؤمنان التفات داشت و دمی از آن غافل نشد. آثار او گواه این سخن است.
با این همه استاد محمدرضا حکیمی خیلی بیشتر از آثارش بود. خصایل انسانی و منش مؤمنانه او در مواجهه با دوستان و علاقه‌مندانش زبان‌زد بود. از کبر و ریا پرهیز داشت. سخن خود را صریح می‌گفت و از هر چه از سرشت عدالت‌خواه اسلام فاصله داشت برائت می‌جست.
فقدان استاد محمدرضا حکیمی ثلمه‌ای جبران‌ناپذیر است. امید است پژوهشگران با تحلیل و بررسی آثار او یاد و روش او را زنده نگاه دارند. خدای متعال او را با سالار شهیدان محشور فرماید.»
محمدرضا حکیمی، اندیشمند دینی و نویسنده در ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ در مشهد متولد شد. او در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و تا ۲۰ سال در این حوزه به تحصیل پرداخت. محمدتقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سیدمحمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سیدابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهم‌ترین استادان حکیمی بوده‌اند. از آثار محمدرضا حکیمی می‌توان به «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب»، «فریاد روزها»، «سپیده‌باوران»، «گزارش (برگرفته از الحیاة)» و … اشاره کرد.
محمدرضا حکیمی که مدتی قبل به کرونا مبتلا شده بود در شامگاه روز ۳۱ مردادماه به دلیل ایست قلبی از دنیا رفت.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
